martes, 24 de febrero de 2009

UNA IMAGEN VALE, MAS QUE MIL PALABRAS

EL DOMINGO EL DESENLACE un traballa, o resto mira. Eso si ...
¡ESTAN PREPARADOS!

lunes, 23 de febrero de 2009

LIBERTAD

LIBERTAD : hoy por fin me sentí libre , se han hecho las cosas como toca, en unos momentos en los que es tan evidente la privación de libertades básicas, donde el contubernio de los diferentes poderes que teóricamente deberían de ser independientes, pero que se van a cazar juntos y luego con la ayuda del manipulador medio mediatico( el catecismo de Furon), crucifican a cualquiera que moleste, hoy es uno del PP, mañana cualquiera que “desienta” de la línea oficial, es tachado de “antipatriota” , por ejemplo. En esta “opresión dictatorial ZP” me encuentro con un dia extraño. EL mundo al revés, se sube al volver, por senderos ocultos ( preciosos dijeron y comparto) y lo mejor de todo, algunos se vinieron cuando quisieron, el resto siguió disfrutando, unos peligrosamente bajando, otros amarrando y al final juntitos llegando. LIBRES. Por fin.

viernes, 20 de febrero de 2009

SEÑORITOS



Pero cómo se pode falar de chegar tarde se unha hora antes estaba o señorito Marín coméndose un Kit-Kat todo pachorro.

Ten razón a avóa de Chorén: o que hai é moito señorito, pero non fai falta ir ata Venezuela.
Aquí en Galicia hainos que compran coches de 480.000 euros (Audi A8 Force-ONE blindaje-plus), reforman o seu despacho por máis de 3 millóns de euros e non sentan as suas posadeiras en outra cousa que non sexa cadeiras de deseño de polo menos 2.000 euros. (Este parráfo só é para provocar ó Furón)

Volvendo o tema...

Pero que sería dunha saída en bike dominguera, na que Segunda Volta non chegase tarde, na que Furón non dixese tacos, na que Mr. Potasio esquecésese do seu platanito, ou na que o Mestre non nos dese unha última volta sesgando para chegar... como sempre.

Prefiro a plataforma:
AS DÚAS, O MÁIS TARDAR, EN LUGO,
e que sexa o de sempre.



Hei!, Adeus, Snaucer.
¿Vas comer? Bueno,... pero que saibas que perdes o mellor.

domingo, 15 de febrero de 2009

El reloj del maestro




El reloj del maestro tiene un funcionamiento curioso. Por la mañana, cada segundo es un segundo, se deja ver y no da la lata. Esto es así hasta aproximadamente las doce y media; a partir de esta hora se vuelve juguetón: el escondite y ahora voy "patrás" son sus entretenimientos favoritos. Coincide este tejemaneje del dichoso artilugio con la sordera selectiva de su dueño (Maestro ¡Que es la una y cuarto!. Maestro ¡Que tenemos que volver!...y....nada....la callada por respuesta).
De pronto, lo que hasta ese momento era un juego, de pronto se torna en fenómeno sobrenatural. Esto suele ocurrir cuando ya es demasiado tarde, algunos ya han desertado, y el resto de los discípulos ¡Ay, pobriños! saben que una vez más llegaremos a la hora "prevista". "Que no, ya veréis, a las dos todo lo más tardar estamos en Lugo", repite como un autómata, con la mirada perdida, ya poseido por el poder del reloj. De su maligna maquinaria salen unas manos que le agarran por los "güevos"y le susurran al oido: dáles un poco más, que no han tenido suficiente.....uuuhhhhh. El maestro busca una vez más el famoso atajo del que todos hemos oido hablar y ninguno (ni el Maestro) sabe donde está. El resto de la historia es de sobra conocido.
El próximo Domingo comenzamos una suscripción popular para regalarle un nuevo reloj al maestro.

domingo, 8 de febrero de 2009